Sinds J. Weiss (1892) en A. Schweitzer (1901) staat de eschatologische ver- wachting centraal bij elke poging om tot de leefsfeer van Jezus en van de oerkerk door te dringen. Tegelijkertijd werd juist daarmee de vraag acuut, wat wij thans nog kunnen aanvangen met opvattingen, die zo mythisch gekleurd en daardoor zo achterhaald schijnen. De huidige benadering van dit vraagstuk is zonder de 'existentiEle' herinterpreatie, die door R. Bultmann en zijn school wordt voorgestaan, niet te denken. Vandaar dat dit vierde deel van de keus uit Gott in Welt opent met een inleidend artikel, dat critisch ingaat op de gestelde eis tot radicale 'ont-mythologisering' ran de bijbelse boodschap. Daarin geeft Fries tegelijkertijd een helder geformuleerde samenvatting van de eigenlijke bedoelingen van Bultmann's program. Aan deze bijdrage correspondeert het meest regelrecht het slotartikel van Schnachenburg, waarin - eveneens op de wijze van een samenvattend overzicht - ontwikkeld wordt, dat (en hoe) het ook voor de huidige kerk wezenlijk blijft vast te houden aan een echte 'voleinding' der tijden' zoals zowel jezus-als de oerkerk deze verwacht hebben: als een historisch-toekomstig en tegelijk 'meta-historisch' gebeuren. De beide opstellen, die door deze algemene vraagstelling en dit algemene antwoord worden omsloten, hanteren op meer gedetailleerd-verfijnder wijze het exegetisch instrumentarium. In het langste van beide geeft Vögtle, vanuit een vraagstelling overigens die wijder is dan de eschatologische problematiek alleen, een beeld van een traditie-historische aanpak, die ook onder de katholieke exegeten steeds sterker veld wint. Tastenderwijze komt hij langs deze weg tot het omschrijven van een groei binnen het zelf- en zendingsbewustzijn van Jezus. De teksten, die het eindgebeuren als vlakbij suggereren, krijgen daarbij een indringende bespreking. Maar het hart van de bundel ligt ongetwijfeld in het onderscheid, dat Schürmann aanbrengt tussen de eschatologische en de theologische motieven bij Jezus. Hij maakt zichtbaar, hoe de verwachting van het Koninkrijk tensloite wortelt in een theocentrisch belijden, wie God is' God is groter dan zijn eschatologisch werk; Jezus' zoon-zijn gaat niet op in zijn bewustzijn daarvan. Elk ’pan-eschatalogisme' en elke exclusief personalistische en aitualiserende benadering schiet aan de eigenlijke kern van Jezus' verkondiging voorbij.