Het lijden is als benauwende vraag niet weg te denken of weg te praten uit onze samenleving. Een na-christelijke vorm van apathie doet al zijn best om het lijden althans uit de openbaarheid weg te dringen. Maar wie zich inzet voor een menswaardiger en rechtvaardiger bestaan stuit onontkoombaar op het weerbarstige, feitelijke lijden. Het 'wegen' van het lijden van de enkeling en van verdrukte groepen kan de persoonlijke zorg en hei politiek engagement voor moedeloosheid en slijtage bewaren.
Vandaar dat de oude vraag naar het lijden en Gods bemoeienis daarmee door de theologie opnieuw aan de orde gesteld wordt. Men kan denken aan de nieuwste boeken van Jürgen Moltmann en Dorothee Sölle. Zij vragen vooral onze aandacht omdat zij zich biet meer op de traditionele manier met het lijden verzoenen kunnen. Zij verwerpen de vertouwde ‘verklaring’ van het lijden als vergelding. Maar wanneer wij lijden en dood niet meer kunnen zien tegen de achtergrond van Gods rechtvaardige voorzienigheid komen uiteraard nieuwe vragen op: Hoe moeten wij ons Gods macht in een lijdende wereld voorstellen? En hoe kunnen wij het lijden verwerken? Welke rol krijgt ons gebed, Als eerder protest dan berusting op zijn plaats is? Dit boek geeft geen pasklare antwoorden – vergelijk het levensgrote vraagteken op de omslag! Maar het is zeker dat de ‘vitale vragen’ weer aan de orde komen.