Dit vierde en laatste deel van "De geschiedenis van de Karmel" beschrijft het tijdperk tussen 1750 en 1950. Een tijdperk dus dat dicht bij ons ligt. Toch is er weinig onderzoek naar gedaan en is het aantal publikaties over de Karmel in deze Jaren vrij gering. De auteur Joachim Smet was dan ook bij zijn studie van deze laatste twee eeuwen vooral aangewezen op een eindeloze hoe veelheid bronnen op allerlei plaatsen. Dit laatste deel is het resultaat vau de vele tijd en moeite door hem daaraan besteed. We zijn hem zeer dankbaar dat hij wat licht gebracht heeft in dit duistere tijdvak van de Karmelgeschiedenis.
Ook in een ander opzicht was het een duistere tijd. De titel van hoofdstuk twee "Op de rand van het bankroet" geef al aan wat we hiermee bedoelen. Net als de andere oudere kloostergemeenschappen dreigde de Karmel indeze periode namelijk ten gronde te gaan. Met name de laatste kwart eeuw vóór 1900 is volgens de auteur de ellendigste tijd die de orde ooit gekend heeft. Twee voorbieldjes van deze ellende: Het eiland Sicilië dat voordien vier ordesprovincies telde met meer dan duizend leden had rond 1900 nog maar een dertigtal broeders. In 1876 bezat de orde als geheel nog slechts 58 huizen met een paar honderd leden (plus een veertigtal zusterkloosters), terwijl honderd jaar voordien het aantal ordesleden op zo' n 15.000 geschat wordt.