In gesprekken met haar zusters enkele maanden voor haar dood, heeft Teresia van Lisieux als jonge stervende haar visie ontvouwd. Menselijk en spiritueel is de heilige dan ten volle opengebloeid. Haar zuster Agnes heeft deze conversaties opgetekend.
Dit boek is een 'document humain', meer nog een geestelijk testament. We lezen hoe een vierentwintigjarige hoopt, strijdt, liefheeft, lacht en weent, sterft. In haar woorden leren we haar fundamentele ervaringen kennen: overgave aan Gods barmhartigheid, dienstbaarheid aan de mens, fijne humor, geloof ondanks het duister, een open oog voor simpele dingen, en door alles heen een niet te stuiten liefde tot Jezus. Haar overtuiging 'Ik sterf niet, ik ga het leven binnen', tekent de sfeer van het boek.