Dit boek over Titus Brandsma (1881-1942) is niet bedoeld als een volledige biografie; het wil vertellen hoe zijn eigen mystieke weg hem bracht op een weg van gerechtigheid en solidariteit met mensen die in hun waarden werden aangetast. In de orde van de Karmel is er voor deze opvatting van de mystiek de laatste jaren veel aandacht.
Titus Brandsma was boogleraar in de wijsbegeerte en de Nederlandse mystiek aan de Universitiet van Nijmegen. Er lag bij hem en sterke relatie tussen wetemschap en werkelijkheid. Wanneer hij over nystiek sprak, wist men data hij het had over dingen die hem uit ervaring bekend waren. Naast zijn werk aan de universiteit was hij in de vooroorlogse jaren bij zeer veel sociale activiteiten betrokken. Men heft gezegd dat hij een “mysticus in het volle leven” was. Mystiek was voor hem miet iets vaags maar iets dat de mens activeert en strijdbaar maakt.
Dat is vooral duidelijk geworden uit zijn optreden als geestelijk adviseur van de Katholieke Journalisten Vereniging. Deze functie bracht hem in conflict met de Duitse bezetter. Zijn grootheid werd pas overall bekend door de wijze waarop hij zijn gevangenscha en zijn dood heft aanvaard.