Mensen die klinisch dood geweest zijn, maar door de moderne medische wetenschap uit een stervenstoestand weer tot bewustzijn en leven werden teruggebracht, kunnen meestal een nauwkeurig verslag doen van hun ervaringen in die periode tussen leven en dood.
Hun verhalen vertonen verrassende overeenkomsten. Hun mededelingen bevestigen vroegere getuigenissen uit de geschiedenis van de mensheid en doen veronderstellen, dat sterven heel anders is dan tot nog toe werd gedacht.
Op grond van de in dit boek opgetekende ervaringen mag men geloven, dat sterven geen benauwdheid en angst be­tekent, maar bevrijding, geen ontbinding van de persoon­lijkheid, maar vervolmaking ervan.

Getroffen door eigen waarneming en door de overeenkomst van de beschreven getuigenissen bespreekt Hampe de be­tekenis van deze verklaringen en trekt conclusies voor ons denken over het sterven, maar vooral ook voor de stervens­begeleiding. Hierbij put de schrijver uit een ruime ervaring als ziekenhuispredikant te München.
Dit boek, dat in Duitsland grote aandacht kreeg en al vele malen werd herdrukt, spoort aan tot een hernieuwd denken over het menselijk sterven en roept op tot een andere om­gang met en begeleiding van de stervende medemens.