De schrijver maakt duidelijk dat het onderscheid tussen historie en prehistorie beiust op een verschil in bronnen, in gegevens die ter beschikking staan. De historicus gebruikt documenten, die,een directe mededeling in woorden verschaffen. Waar deze ontbreken, bevindt men zich in de prehistorie. Dan heeft men enkele beenderen, stenen voorwerpen of stukken ervan, potscherven, tekeningen op grotwanden, resten van funderingen en zo meer... Moeizaam, met grote volharding en veel geduld, hebben de onderzoekers de prehistorische wetenschap opgebouwd, met hypothesen en combinaties ten opzichte van het vele materiaal dat in de loop van de tijd van allerlei vindplaatsen op aarde was bijeengebracht; zo ontstaat er geleidelijk een beeld van de ontwikkeling die gedurende duizenden eeuwen moet hebben plaatsgevonden. Wij zien iets van de menselijke cultuur, heel ver vóór de tijd dat onze historische kennis begint.
Het is de verdienste van dit boek, dat de auteur van dit alles de lezer als het ware iets laat meebeleven. Een simpele mededeling van feiten zou dor en onvruchtbaar zijn. Hij laat zier wat de oudste sporen van beschaving zijn, hoe de jagerscultuur ontstaat, de vroegste aanwending van de landbouw; hoe het leven zich in dorpen gaat concentreren en hoe later de stadscultuur opkomt. Men bespeurt vaak het moeizaam zoeken in dit boek, maar niet minder vaak ook het verrassende vinden.