Deze fascinerende biografie schildert een indringend portret van de boeiende, soms moeilijk te doorgronden man die Alfrink was – een wat steile intellectueel, maar met wijsheid en humor begiftigd.
Bernardus kardinal Alfrink was aartsbisschop van Utrecht in de meest bewogen periode uit de geschiedenis van de katholieke kerk in Nederland. Een periode van diepe crisis. Crisis in het geloof, in het priesterambt, in de kerk, in de relatie met Rome en in de relatie tussen de bisschoppen onderling. Bijna drie decennia lang stond Alfrink te midden van woelingen van zijn tijd - een aartsbisschop op het breukvlak van de gescheidenis. De mactige roomse zuil stortte in en katholieke kerk in Nederland werd niet alleen een Kleiner, maar ook een meer in zichzelf verdeeld huis.
Na zijn docentschap bijbelkunde aan het grootseminarie Rijsenburg en een hoogleraarsperiode in Nijmegen was zijn benoeming tot coadjutor van kardinaal De Jong voor velen een verrassing. Hij zou een solistisch en autoritair bestuurder van het bisdom blijken. De aankondiging van het Tweede Vaticaans Concilie en zijn benoeming tot kardinaal door paus Johannes XXIII veranderder zijn leven ingrijpend. Op het concilie maakte hij veel indruk met zijn verdediging van de bijbelse visie op ‘Petrus en de andere apostelen’, en daarmee de collegialiteit van paus en bisschoppen. De andere elf apostelen moisten worden opgespoord en de paus moest uit zijn isolement worden gehaald, zo kan men zijn concilieprogramma samenvatten.