Verhaal van een schipbreukeling die tien dagen zonder eten of drinken op een vlot ronddobberde, tot held van de natie werd uitgeroepen, door schoonheidskoninginnen werd afgezoend en door de publiciteit in goeden doen kwam, maar het toen bij de regering verbruide en voorgoed vergeten werd.
Als ik dat verhaal verzonnen had zou ik het gezegd hebben, en ik rou ernog trots op zijn ook. Ik heb die jongen van de Colombiaanse marine geïnterviewd - zoals ik in de inleiding uiteenzet – en hij vertelde mij ziin verhaal tot ih de kleinste details. Aangezien hij niet meer dan middelmatig cultureel ontwikkeld was, realiseerde hij zich niet welk een enorm belang veel van de details hadden die hij me spontaan vertelde, en hij was verrast dat ik er zo door geraakt werd. Door een soort van psychoanalyse toe te passen hielp ik hem zich deze dingen te herinneren - bijvoorbeeld een meeuw die hij over zijn vlot zag vliegen - en op die manier slaagden we erin zijn hele avontuur te reconstrueren. Het sloeg in als een boml Het oorspronkelijke idee was om het verhaal in vijf of zes afleveringen in El Espectador te publiceren, maar na zo'n drie afleveringen was er zo'n enthousiasme bij de lezers en de oplage van de krant was zo enorm toegenomen dat de uitgever tegen mij zei: "Ik weet niet hoe je het gaat klaarspelen, maar je moet er op z'n minst twintig afleveringen van zien re maken." En dus begon ik ieder detail te "verrijken".'