Toen Peter Churchill de 16de april 1943 een Italiaanse cel werd binnengeduwd, zette hij de eerste stap in een nieuw leven, het schaduwleven van gevangenis en concentratiekamp, waarin de mens alleen als lijdelijk voorwerp bestaat. Van nature was de actieve saboteur Churchill evenmin voor die wereld van tortuur en ellende geschikt als ieder ander normaal mens, misschien nog minder. Maar hij had een ding voor op vele anderpn die door deze hel gegaan zijn: hij wist dat een ander, de vrouw die hij liefhad, dezelfde pijnigingen doormaakte - dat het lot hen hier achter tralies en prikkeldraad verbonden hield – dat haar kracht hem sterkte, en zijn zwakheid haar kon schaden. Dit gaf hem de moed om in-zichzelf het uiterste van kracht te zoeken om vol te houdin, voor hen beiden. Daarom is dit verhaal ook ten dele het verhaal van Peter Churchill en Odette. Want al de maanden die zij in de Parijse gevaagenis doorbrachten, waren zij, hoewel gescheiden, toch samen langiB alle vernuftige wegen van verstandhouding die geroutineerde gevangenen verzinnen kunnen. En de band bleef toen hij naar Oranienburg, zij naar Ravensbrück gedirigeerd werd, toen Peter in de laatste dagen van Armageddon ontsnapte via Italië en Odette - haar laatste heldendaad - ie beulen van Ravensbrück eigenhandig aan de Amerikanen in handen speelde. Toen was voor hen de wurproef voorbij.