Er schijnt eeo soort geheimzinnige wet te bestaaa, waardoor de menselijke nieuwsgierigheid het eerst ‘omhoog’ zoekt, voordat zij de diefte durft exploreren. Men weet wel dat de afgronden bestaan, maar zij spreken niet tot de fantasie. Lang nadat de bergtoppen en het luchtruim de aandacht en de daadwerkelijke ondernemingslust vao velen hadden gaande gemaakt, was er nog geen starveling die ia grottenonderzoek iets anders zag dan een weinig elegante poging tot zelfmoord. En zoals het met de aarde was, zo verging het ook de diepte van de zee. Nadat men het duizenden jaren als een ondoordringbare vloer heeft beschouwd, komt men er pas in onze dagen toe het zeeoppervlak te doorbreken ea de diepten te onderzoeken die het verbergt.
In feite is men met het grottenonderzoek pas sinds kort het voorbereidend stadium te boven. Na jarea vao improvisatie, pakt men dit onderzoek nu aan firet alle technische hulpmiddelea waarop men de hand Lan leggen. En de resultaten beginnen al merkbaar te worden: de dieptegrens wordt steeds verder naar beneden geschovea, zij ligt ou bij de rooo meter. Vergeleken met de befaamde Himalaya-toppen e-o de vlieghoogte vao bemende toestellen schijnt dit niet veel. Maar de vindingrijkheid, de volharding, de ontberingen van de kleine groep speleologen, die dit resultaat hebben mogelijk gemaakt zijn er niet minder om. En zo goed als Mount Everest, de luchtvaart en het onderwateronderzoek, kent de speleologie haar heldhaftige slachtoffeis. Marcel Loubens is misschiea van hen het meest bekend geworden. Het aangrijpende verhaal ven de reis van zijn stoffelijk overschot vindt men in dit boek, tezamen met verbalen van de beroemdste afdalingen, eo van de onderaardse wereld welke ze hebben opengelegd, een wereld waartoe de toegang sinds het steentijdperk gesloten is geweest.