'De jongste staat - het oudste volk', zo heeft men bij de proclamatie van de staat Israël wel gezegd. Geen van beide is geheel juist - er zijn volken met veel langere historie, en verscheidene jongere staten nadien - toch is het feit uniek: het volk met de oudste bekende geschiedenis, althans in het Westen; eeuwenlang, tot in de jongste tijd, een bestaan leidend dat onwaarschijnlijk en bijna onmogelijk heten moet; in zijn ballingschap voortdurend met vernietiging bedreigd... dit volk sticht een nieuw tehuis in het oude land der vaderen. Het lied der zionisten, 'Lied der hope', is het volkslied van Nieuw-Israël geworden; nog immer is hopen urgent. Zegt Israël daarmede dat het de grond nog steeds niet vast onder de voeten voelt, omringd als het is door haat en vrees? Wellicht - doch werkend als in Nehemia's dagen 'met troffel en zwaard' blijft het van de hoop zingen!