Hella S. Haasse: ‘Krassen op een rots is misschien het best te karakteriseren als: een verzameling van teksten, die betrekking hebben of Java, deels verslag van een bezoek dat ik (samen met mijn man) in de zomer van 1969 voor het eerst na dertig jaar weer aan mijn geboorteland heb gebracht. Deels ook brokken beschouwing over van alles en nog wat in heden en verleden van het land en zijn bewoners: neerslag zowel van eigen waarnemingen en ervaringen als van grasduinen in wat er in de loop van driehonderd jaar door deskundigen, liefhebbers, of zo maar reizigers, oevr Java is geschreven. Ten slotte, om meer reliëf te geven aan de voornamelijk informatieve gerichtheid van de volwassen bezoekster-aan-haar-lan-van-herkomst, die ik nú ben: een aantal subjectieve ‘inlassen’: twee nog niet eerder gepubliceerde verhalen-van-vroeger, fragmentjes uit een dagboek dat ik als schoolkind bijhield, de tekst van cen causerie, en een handvol citaten uit ander eigen werk, alles weerspiegeling van de manier waaropik gereageerd heb op mijn “Indische” jeugd toen ik-als venzelfsprekend-daarginds leefde, én in de tijd daarna, geduarende dertig jaar van terugkijken, van nostalgie, van (wie weet) verdringing. Krassen op een rots wil meer zijn dan alleen een bonte verzameling indrukken; ik hoop, dat er iets overkomt van de complexe verhouding tussen dat zo lang overheerste, maar in wezen onberoerd gebleven volk met zijn Zidzee-aard en zijn zeer oude tradities, en alle vreemde elementen, die zijn gekomen, wee zijn weggegaan. Nooit heb ik zo sterk de indruk gekregen als tijdens dit laatste verblijf op Java, dat bewustwording en ont wikkeling volstrekt ‘eigenzinnige’ processen zijn. Onvermijdelijk zal uit mijn mengelmoes van teksten blijken dat het probleem van de innerlijke verdeeldheid, de gemengdheid of, zo men wil, gespletenheid, dat het contact tussen Nederland en Indonesië bepaaldheeft, ook mijn probleem is.’