Geloven doet iedereen; desondanks lijdt de christelijke kerk aan een geloofwaardigheidscrisis, Hoe komt dat? Het antwoord wijst in de richting van de proposities (de is-zinnen), die aan het geloven vastzitten en die wij gewoonlijk geloofsuitspraken noemen. Geloven is meer dan voor waar houden, maar het voor waar houden van proposities is wel een noodzakelijk ingrediënt van geloof, al was het maar de propositie dat God van dien aard is, dat over Hem geen uitspraak gedaan kan worden. Het zijn dele proposities die geloven tot een probleem maken.
De auteur gaat in dit boek na hoe de theologie telkens weer geprobeerd heeft met deze proposities in het reine te komen, door te ontkennen dat ze noodzakelijk zijn of door hun waarde drastisch te verminderen. Beide wegen voeren zowel theoretisch als praktisch in het slop: niemand weet meer waar het over gaat bij geloven, als de meegekomen proposities worden verheimelijkt of genegeerd. volgens de auteur is het veel beter van de noodzaak van de proposities uit te gaan, maar dan wel hun structuur - ze dragen een ontwerpkarakter - en hun herkomst na te gaan: geloofsproposities worden niet geopenbaard, maar komen 'van beneden’.
Mensen zijn op geloof aangewezen, ontwerpen op grond van wat zij als sporen van God ervaren hun beeld van God, dat door de geschiedenis wordt bevestigd of afgestraft. Langs deze weg openbaart God zichzelf, dat wil zeggen: via de mens die aan zijn ervaringswereld God 'opdoet' en Hem in proposities onder woorden brengt. ln dit kader staan ook de christelilke geloofsproposities.
Het slot van het boek bevat - dat laat zich na het bovenstaande verstaan - een ingrijpende kritiek op Karl Barths openbaringsleer, waarvoor het uiteindelijk een alternatief wil bieden.