In de bekende redevoering, die de katholieke theoloog Hans Küng over de waarachtigheid in de kerk hield, maakt hij de opmerking, dat de waarachtigheid iammer genoeg niet tot de vier kardinale deugden van de kerk gerekend kan worden, waarvan de hoogste deugd in het praktische leven van de kerk meestal de verstandigheid is. Daniel Callahan, een amerikaans schrijver, die in Amerika reeds enkele belangrijke publicaties op zijn naam heeft staan, wijdt een heel boek aan dit thema. Wil de kerk zichzelf werkelijk vernieuwen (en hier twijfelt niemand aan), dan is er een grotere eerlijkheid nodig dan er in het verleden dikwijls aanwezig was, een eerlijkheid die zowel voor de individuele gelovige als voor de kerk in haar geheel geldt. De individuele gelovige moet de moed hebben diep in zijn geloof door te dringen, zonder de onzekerheden en twijfels uit de weg te gaan of weg te praten. De kerk zelf moet deze eerlijkheid aanmoedigen en uit haar eigen levensvormen alle schijn van oneerlijkheid proberen te verwijderen.
Dit is een moeilijke opgave, want vele vormen van katholiek leven geven aanleiding tot oneerlijkheid: de verheerlijking van het verleden, de gewone kerkelijke spreek- en schrijftaal, de overdreven eerbied voor het gezag, de vrees om door eerlijkheid schade aan het geloof toe te brengen. Levend in een wereld, die op alle terreinen op zoek is naar authenticiteit, waarachtigheid, eerlijkheid, heeft de gelovige mens de moeilijke opdracht om dit ook in zijn eigen toebehoren aan de kerk te beleven. Het is dan ook geen wonder, dan Callahan in dit boek de problematiek op tafel brengt van: de eerlijke twijfel, de vrijheid van geweten en de plicht van de individuele gelovige om zijn eigen mening in de kerk te durven uitspreken.