De witte rook had iets heimelijks die avond. Ze boog onmiddellijk af en vervloog vliegensvlug, alsof ze haar optreden wilde verontschuldigen. Voor ons journalisten, die al vele uren wachten op het St. Pietersplein achter ons hadden, betekende ze de naderende verlossing uit een onderhuidse spanning. We hadden het al eens meegemaakt dat jaar – het “habemus papam” in het onovertroffen stemgeluid van Felici, de komst van de opereske rode heren achter de vensters, het naderende kruis op de loggia, toen, langzaam, tergend langzaam de gestalte van de nieuwe Petrus… We hadden het al eens meegemaakt en toch was het wéér boeiend…