HÉLÈNE NOLTHENIUS draagt een naam die in Nederland al heel lang met de muziek verbonden is geweest. Haar grootvader, Hugo Nolthenius, is een van de levendigste schrijvers over muziek geweest die ons land gekend heeft. De dochter heeft noch de intense muzikale belangstelling noch het schrijverschap verloochend. Zij studeerde muziekwetenschappen en promoveerde in 1948 op een proefschrift getiteld: De oudste melodie van Italië. Iiret was de studie van dit onderwerp die haar in contact bracht met het Duecento, het Italiaanse landschap, en de Italiaanse geschiedenis. En hieruit kwam haar rijke boek Duecento voort. Intussen was zij nog op velerlei ander gebied werkzaam: als muziekrecensente, hoorspelschrijfster, en schrijfster van een voortreffelijk Beethovenboek voor de jeugd. Wat in dit alles opvalt is een levendigheid van geest, en een treflzekerheid van uitdrukking, welke men in ons' land vaker zou willen zien, welke men daarom in deze gelukkige uitzondering des te gretiger begroet. Men leze slechts de pittige vertalingen van Italiaanse po6zie in dit boek, ofwillekeurig welke alinea van haar proza, om te weten dat hier een rasschrijfster aan het woord is, die haar onderwerp en haar stijlmiddelen volkomen beheerst.