Een bewogen Godfried Bomans maakt de balans op van bijna zooo jaar christelijk denken en geloven, wat resulteert in het formuleren van nieuwe gedachten over een eeuwenoud thema. Hij doet dat met grote wijsheid en met diepe devotie, rnaar tegelijkertijd met een bijna on-Nederlandse dapperheid, waar hij het spinrag van versleten dogma's wegblaast en de onverwoestbare kern van het geloof weer zichtbaar maakt. Hier is de on-orthodoxe Bomans, die zich beklaagt over het feit, dat er in Rome geen opwind-pausjes meer te krijgen zijn, zoals zijn vader die eens meenam van een reis '. . .het kereltje had een sleutel in zijn rug en als je die opdraaide, dan gaf hij een kwartier lang de zegen. Eerst heel koortsachtig, alsof hij driftig vliegen wegsloeg, maar gaandeweg langzamer, tot hij eindelijk stopte. Maar het mooie was dit. AIs hij dan cindelijk uitgewerkt op tafel stond, dan gaf mijn vader een klap en dan kreeg je toch nog een slap zegentje. Ze zijn er niet meer. Het leven is vol teleurstellingen.'