Op 10 mei 2011 werd in Boxmeer het eerste exemplaar van het Monasticon Carmelitanum Neerlandicum gepresenteerd, dat tot stand kwam binnen het onderzoeksprogramma ‘Christelijk Cultureel Erfgoed’ van de Radboud Universiteit Nijmegen. Het begrip monasticon is gevormd naar analogie van het woord lexicon. Zoals een lexicon een woordenlijst is, of eigenlijk ‘iets over woorden’. Zo is een monasticon dus ‘iets over kloosters’ of ‘een lijst van kloosters’. In de ruimere zin is een monasticon een monastiek lexicon, een naslagwerk waarin thematisch de bronnen (archiefbescheiden, literatuur en documentatie) met betrekking tot de geschiedenis van een reeks kloosters van een of meer ordes of congregaties opgenomen zijn. Een monasticon is bedoeld als werkinstrument en wegwijzer voor toekomstige onderzoekers.
Dit geldt ook voor het Monasticon Carmelitanum Neerlandicum. Hierin zijn de volgende karmelietenkloosters beschreven (in chronologische volgorde): Haarlem (vòòr 1270, eerste orde); Geldern (1306, eerste orde); Woudsend (1337, eerste orde); Schoonhoven (1337/1344, eerste orde); IJlst (1387, eerste orde); Vlissingen (1410, eerste orde); Geldern-Ten Elsen (1452, tweede orde); Haarlem (1465, tweede orde); Oudorp (1467/1468, eerste orde); Utrecht (1468, eerste orde); Rotterdam (1482, tweede orde); Boxmeer (1653, eerste orde); Boxmeer-Elzendaal (1672, tweede orde); Zenderen (1855, eerste orde); Zenderen (1889, tweede orde); Xanten-Boxmeer (1870, tweede orde); Oss (1890, eerste orde); Hoogeveen (1905, eerste orde); Aalsmeer (1920, eerste orde); Oldenzaal (1923, eerste orde); Merkelbeek (1923, eerste orde); Mainz (1923, eerste orde); Nijmegen (1927, eerste orde); Heerlen (1928, tweede orde).
Ieder klooster wordt systematisch in zes paragrafen (elk met een aantal subparagrafen) beschreven, waarbij de nadruk ligt op de archieven en de literatuur: Naam en ligging; Geschiedenis en betekenis van de klooster; Archief en bibliotheek; Gebouwen, kunstvoorwerpen en andere bezittingen; Personen; Bronnen.