De filosofiegeschiedenis van de nieuwe tijd en het hedeo vormt de inhoud van het tweede deel. Op de door Occam ingeslagen weg gaan de systematici van de renaissance ea de verlichting voort. Descartes, Spinoza, Leibniz en vele anderen willen op hun wijze nog christelijke denkers zijn, maar zij onderwerpen hun gedachten niet meer aan de autoriteit van een dogma; zij vormen integendeel de religie naar hun eigen rationeel systeem. In de 18e eeuw staat dan de grote figuur van Kant op het keerpunt; aan hem wijdt de schrijver een groot deel van zijn werk. Kant paalt het gebied af, waar het weten moet ophouden om voor het geloof plaats te maken. Evenwel wordt na hem meer en meer het gebied van het eerste uitgebreid ten koste van het tweede. Na de korte bloei van een nieuwe speculatieve systematiek komt het 'positivisme' aan het woord, dat vele generaties lang de gehele officiële wetenschap beheerst en diep in de volksmening doordringt. Het absolutisme van de natuurwetenschap schijnt de wijsbegeerte zelf overbodig te maken. Anderzijds wordt deze tot een 'ideologie' die men tot heden gebruikt als een populair dogmatisch hulpmiddel in politiek-maatschappelijk opzicht. Daarnaast is het filosofisch bedrijf vaak academisch vakmanschap, al zijn er enkele figuren die vrijwel ongemerkt de nieuwe tijd voorbereiden, wan neer het oude door de chaotische toestand van de oorlogen en hun gevolgen wordt weggevaagd. Het leven gaat on iets anders vragen dan het stellen van schoolse kwesties. Zo keren zich ook de wijsgeren tot het leven, men gaat terug 'tot de dingen zelf', tot de 'existentie' en er zijn. denkers die bezwaar maken tegen de overheersing van de geest. Aldus leidt een nieuw wijsgerig zoeken tot het nieuwe tijdperk dat klaarblijkelijk voor de mensheid is aangebroken.