De mens en ik bevat een gesprek van de auteur met zijn tijdgenoten over de betekenis en het wezen val de mens. De mens begint met in de spiegel zijn eigen beeld te zoeken. Wanneer hij zich omkeert en het leven ingaat, ontmoet hij andere mensen. In deze verhoudingen tot zichzelf en anderen wandelt hij in Gods wereld, die naar zijn hoogste bestemming een wereld van mensen is, Een stortvloed van boeken en discussies over do mens kenmerkt onze tijd. Men is geneigd de vraag te siellen ofaan deze stroom een niew boek moet worden toegevoegd. De auteur verdedigt echter de stelling, dat de Europeaan temidden van al zijn wereldbeschouwelijke nouveautés vergeet, dat het Nieuwe Testament een zeer oorspronkelijke, permanent revolutionerende visie op de mens geeft. De christenheid pleegt in iedere generatie opnieuw het meest eigone van het christelijke geloof te vergeten. Het Evangelie van Christus moet dus telkens opnieuw aan de christenheid bekend gemaakt worden. Uit de oude bezinning,van de Kerk worden naast de nieuwtestamentische gegevens bovendien de langvergeten verhalen van de Adam-apokriefen te voorschijn gehaald. En omdat de mens altijd in wezen dezelfde blijft, moet ook de eigentijdse literatuur in het gesprek betrokken worden, zodat men naast de bespreking van Adam-apokriefen en antieke literatuur ook beschouwingen over bijvoorbeeld Françoise Sagan en Albert Camus zal aantreffen. De mens, die begint met in de spiegel naar zichzelf te kijken, eindigt rnet om zich heen en omhoog te zien.