Het eerste hoofdstuk van dit nieuwe boek schetst Kierkegaard als psycholoog. Dat moest hij wel worden. schrijft hij, omdat woorden als schuld, zonde, boete, berouw en vergeving de 'beminde gelovigen' niets meer zeggen. Daarorn loopt hij van de preekstoel wegen gaat de straat op om te zien of daar iets van erfzonde en verlossingsbehoefte te constateren valt.
In het trveede en derde hoofdstuk worden twee vragen beantwoord: Wie is geestelijk gezond? en Wie is geestelijk ziek? Wat is dat dan, hoe ontstaat zoiets en met welke methoden kom je dat op het spoor? Kierkegaards diagnose heet 'vertwijfeling': de ziekelijke fixatie van het individu op zichzelf, het legioen der 'navelkijkers', Deze vertwijfeling maakt van de mensen met hun (onbewust) onbehagen over cultuur en religie, 'slangen die hun eigen staart opvreten', Dit betekent nog lang niet dat zij ook bewust psychisch lijden, integendeel, alles gaat prachtig, althans op de onderste trap van de schaal der vertwijfelden. Deze kwantitatief grootste categorie noemt Kierkegaard de 'geestelozen'.
In hoofdstuk vier wordt de materie van het boek verder beperkt tot deze laatstgenoemden. Hier worden de symptomen beschreven van onbewuste vertwijfeling, een soort van moderne 'demonenleer'. Hoofdstuk vijf geeft vier case-studies van 'geestelozen'. Misschien suggereert dit woord dat het hier om domme of onbeschaafde mensen gaat. Maar niets is minder waar: het zijn juist de levensgenieters. de sociaal geslaagden met hun gevestigde zekerheden, mensen wier credo luidt dat kennis macht is en tenslotte de specialistische vakidioten, de zogenaamde objectieve denkers. Kortom, allen produkt van een wereld, die in Kierkegaards tijd nog komen moest: de vrije, kapitalistisch-burgerlijke consumentensamenleving, die achter haar prachtige façade collectief-demonisch beklemd is op zichzelf.