«Wanneer wij geloven, kunnen wij vliegen. Vliegen wil zeggen: eenheid scheppen tussen hemel en aarde, tussen wat zichtbaar en wat onzichtbaar is. Wanneer wij hopen, kunnen we overal bloemen plukken. En wanneer wij beminnen, komt de hemel dichterbij»
Met deze woorden verantwoordt Carlo Carretto de omslag van zijn boek. Met de wens aan zijn lezers dat ook zij, bewogen door de Geest van alle gewicht bevrijd mogen zijn, om dit buitengewone avontuur te beleven dat hen buiten bereik brengt van wat ten grondslag ligt aan elke zonde: de angst. «Voor al mijn vrienden (en die zijn talrijk, van zijn in vele talen verschenen boeken haalden er verscheidene zelfs een 50ste druk!) heb ik de weg willen samenvatten die ik heb afgelegd: lk heb gezocht, ik heb gevonden.»
Op zijn onnavolgbare manier vertelt hij onomwonden hoe hij gevochten heeft tegen zijn verleden (Hij is geboren in 1910 en geëdindigd als een van de prominentste vertegenwoordigers van de geest van Charles de Foucauld). Hoe hard hij heeft moeten schoppen tegen het misvormd idee dat hij zich over God had gevormd.
En de kerk? «Ik heb ontdekt dat die niet losstaat van de wereld. Ik kan het goede niet meer scheiden van het slechte Zacheüs niet meer van Petrus, de echtbreekster niet meer van de apostelen. Het is één pot nat. En die heet kerk. En die hutsepot van goed en kwaad, van grootsheid en ellende , van heiligheid en zonde, dat ben ik in de grond. In mij is dat alles. En zoals in mij, zo in allen. Als dat zo is, moet er heel wat veranderen.»