In het eerste deel van boek stellen Georges Gorrée en Jean Barbier moeder Teresa van Calcutta voor. Zij zijn de onthutste getuigen van een buitengewone naastenliefde. Bij het contact met een ongehoorde ellende richt moeder Teresa zich tot allen in wie het woord van Christus: ,,Wat ge aan de kleinsten doet, dat hebt ge aan Mij gedaan" een echo oproept. Zoals Charles de Foucauld schreef dat ,,contact met de ellende aan zijn leven een wending had gegeven". Deze bladzijden zijn niet louter biografie, evenmin lofrede. Ze willen alleen een dringende boodschap verspreiden, die handelt over het evangelie zoals het vandaag de dag in de wereld wordt beleefd.
Het tweede deel bevat gesprekken, brieven en bezinningsteksten van moeder Teresa van Calcutta. Deze bladzijden verraden iets van haar geheim. Ze getuigen van een leven dat in geloof en liefde volkomen anders is geworden. Geen fraaie, stichtelijke tirades. Wel echte woorden, weergave van een levensengagement zonder voorbehoud. Tussen wat zij zegt of schrijft en wat zij doet of voorleeft, bestaat geen kloof. ls dat niet het kenmerk van een echte heilige?