Bij de oecumenische uitdaging aan christenen van verschillende denominaties om elkanders geestelijke rijkdom te leren kennen en waarderen, kan Luthers Magnificat-commentaar heel speciale diensten bewijzen.
Van Luthers stichtelijke geschriften is zijn Magnificat-commentaar beslist een van de allermooiste. Alles draait hier om het lied dat Lucas in de inleiding op zijn evangelie de maagd Maria als aanstaande moeder van Jezus liet zingen tot de grote God en diens daden.
Toen Luther zijn uitleg schreef op dit lied, was hij tot het uiterste gedreven en nam hij beslissingen die de wereldgeschiedenis beroerden. Maar zijn Magnificat-uitleg was in deze beslissende tijd geen bijkomstigheid voor hem. Hij heeft het diepst van zijn ziel en bekommernis erin neergelegd. Het lied van Maria werd in deze stormperiode Luthers eigen lied. Hij was al helemaal de hervormer geworden.
Zijn tekst kan voor vele christenen de weg banen naar een ontmoeting met hem en met wat hem zozeer ter harte ging. Daarbij krijgt Maria, de blijvend aanwezige zangeres van het lied, een speciale betekenis. Want deze vrouw die van het begin af aan in de oosterse en de westerse kerk meer dan enige andere heilige werd vereerd was ook voor Luther «het allervoornaamste voorbeeld van de genade van God».