Waarom moeten wij lijden? Is het mogelijk, aan de pijn een zin te geven? Kan men, moet men uit lijden leren, zoals de antieke en de joods-christelijke traditie aanbevelen? Is lijden een van de waarden die in onze kultuur verloochend worden? Is de afscherming tegen het lijden elke prijs waard? Moet men zichzelf en anderen toe- wensen een pijnloos leven te leiden? Een leven dat harmonisch in een pijnloze dood wegsterft? Is het mogelijk de diverse vormen van pijn in een levenslang leerproces te integreren? En hoe onderscheidt een lijden, dat blind en doof maakt, dat ons verminkt achterlaat, zich van een lijden, dat voor ons produktief wordt?
De christelijke traditie bracht lijden en leren met elkaar in verband met de aansporing dat ieder zijn kruis op zich moest nemen. De bijbel spreekt van God als 'hij die het leven bemint'. Vanuit deze oneindig positieve instelling tegenover het bestaan heeft Jezus van Nazareth geleefd. Hij heeft de verachte en uitgestoten mensen, die genegeerd werden of die men dwong zichzelf te negeren, positief benaderd en zich hun lot aangetrokken. Zijn ja-zeggen tegin het leven, ook tegen het zieke, beschadigde; zwakke leven, is bepalend voor het christelijk denken over het lijden. Dat houdt in dat leven in zijn totaliteit als zinvol moet worden gezien en dat het moet worden omgevormd tot geluk. Het streven daarnaar mag zich niet laten ontregelen en moet het lijden kunnen insluiten. Vanuit deze gedachtengang heeft dr. Sölle een betoog opgebouwd dat de diepste motieven van ons handelen naar de oppervlakte brengt. Als zodanig is het ook een bemoedigend boek, waarin nieuwe vergezichten worden geopend op de toekomst van de mens op aarde.