'Het grootste geschenk dat de Sahara mij gegeven heeft, is het gebed,' schrijft Carretto in een van zijn brieven. Alles wat van dit geschenk mededeelbaar is, heeft hij hier aan dit boek toevertrouwd. En Carretto deed dit in een aantrekkelijke vorm: in zijn brieven zet hij de voornaamste aspekten van het geestelijk leven bij voorkeur uiteen aan de hand van het relaas van een belevenis, een sprekend verhaal dat zich vanzelf in het geheugen vastzet. Carlo Carretto was in de na-oorlogse jaren landelijk voorzitter van de katolieke jeugdbeweging in Italie en werd op latere leeftijd Kleine broeder. Hij die honderdduizenden jongeren op het Pietersplein van de eeuwige stad had toegesproken, ging naar de eenzaamheid van de woestijn, naar waar Charles de Foucauld geleefd had: op de laatste plaats onder de armsten der armen. Hoe zou het komen dat dit boek zo'n verbazingwek- kende weerklank vond? (Alleen al in Italie werden meer dan 100.000 eksemplaren verspreid; vertalingen in verscheidene europese talen volgen elkaar op, waarvan de duitse al aan zijn tiende druk is.) Kennelijk wordt de lezer geboeid door de woestijn, die de achtergrond vormt van al de hier genoteerde belevenissen, uiterlijk simpele gebeurtenissen maar geweldig van innerlijke betekenis; door Carretto's direkt aansprekende stijl, die op alle bladzijden voelbaar is; door de overtuigingskracht welke van deze hartstochtelijke beoefenaar van het religieuze leven uitgaat. Maar misschien nog meer door het feit dat hier de vonk van een nieuwe vreugde Gods op de lezer overspringt.