In dit boek doet de auteur een poging aanwijzingen te geven hoe een universele wereldwijsbegeerte kan worden ontwikkeld. De noodzaak hiertoe doet zich steeds sterker voelen, nu de volkeren op allerlei gebied steeds intensiever met elkaar in contact komen en alle levensbeschouwingen en geestelijke stromingen een wereldomvattende invloed krijgen. Wil echter een menswaardig leven mogelijk zijn, dan zullen allen elkaar in hun mens-zijn moeten kunnen vinden en respecteren. De auteur maakt onderscheid tussen wijsbegeerte en religie. De religie gaat boven de filosofie uit. Aan de hand van algemene menselijke ervaring betoogt hij dat negéren of loochenen van de geestelijke werkelijkheid die de mens in zichzelf vinden kan, een noodlottige miskenning van de menselijke waardigheid betekent. Dit sluit echter niet uit dat ook het stoffelijke element in het mensenleven de nodige aandacht moet krijgen. Eerst overziet de schrijver de Westerse, d.w.z. de Griekse en Westeuropese filosofie; dan de Chinese en vervolgens de Indische. Tenslotte vergelijkt hij deze drie, waarbij hij tot de conclusie komt dat ze alle eenzijdig zijn, doch elkaar kunnen aanvullen. Waarderend, maar toch kritisch laat Raju zich uit over wat Albert Schweitzer over dit onderwerp heeft gezegd. Zo wordt de ontwikkeling van een synthese in het vooruitzicht gesteld, waarbij zowel het geestelijk-religieuze, het ethischhumanistische als het technisch-materiële aspect van de menselijke werkelijkheid erkenning zullen kunnen vinden.