De schrijver heeft het waagstuk ondernomen een 'existentiële fenomenologie' te schrijven. Men versta dit wèl: nieteen beschrijving van de 'existentie-Iilosofie' of van de fenomenologische methode, maar een echt systematisch werk. De verschijning van dit boek is daarom in de wereld der wijsbegeerte van verschillende zijden als een gebeurtenis begroet. Dr. Luijpen heeft zijn werk in vier hoofdstukken verdeeld. Het eerste behandelt de metafysische mens. De betekenis van het filosoferen en het begrip 'existentie' komen hierin uitvoerig ter sprake, evenals de plaats van de techniek en de huidige technocratie, een van de vele onderwerpen die aan het werk een actuele betekenis geven. In het volgende hoofdstuk wordt de fenomenologie van de kennis uiteengezet. Dit gedeelte bevat een veelzijdige positiebepaling ten opzichte van de oudere kennistheoretische opvattingen. Een grote ruimte wijdt de auteur aan de betekenis van het 'begrip', alsook aan die van het 'oordeel' en de 'waarheid'. Het derde hoofdstuk bouwt het existentie-begrip verder uit; het geeft de fenomenologie van de intersubjectiviteit. De existentie wordt hierin getoond als steeds noodzakelijk 'coëxisteren', waarbij ook de functie der lichamelijkheid in ogenschouw wordt genomen, In een betoog dat voortdurend in verband met Sartre's theorieEn wordt gehouden, bespreekt Luijpen de functie van de 'haat', om via de 'onverschilligheid' te komen tot de fenomenologie van de 'liefde' en het 'recht'. Het slothoofdstuk behandelt de 'verijheid en haar bestemming'. Hier stelt de Schrijver het probleem dat in de gehele existentie-filosofie zo belangrijk is, nl. van de 'zin van het leven', waarop hij een positief antwoord geeft. Na de fenomenologie van de vrijheid te hebben uiteengezet, stelt hij zijn beschouwingen naast het atheïsme van Sartre en het Sein zum Tode van Heidegger. Tegenover de negatieve conclusies van dezen besluit hij met eigen hoopvolle perspectieven.