De Amerikaanse psychiater Elisabeth Kübler-Boss is sinds enkele jaren belast met de zorg voor zieken, voor wie de artsen geen mogelijkheid tot herstel meer zien. Om inzicht te verkrijgen in de gevoelens van iemand die weet dat het einde van zijn leven vlakbij is, begon zij een uniek experiment. Samen met enkele medewerkers voerde zij honderden gesprekken met deze patiënten. Daarbij stelde zij de volgende vragen: Hoe lang bent u al in het ziekenhuis? Hoe vindt u het hier? Waarom bent u hier gekomen? Wat denkt u van de toekomst? Hoe kunnen wij u het beste helpen? Vrijwel alle patiënten werkten spontaan mee aan deze gesprekken en vele vroegen of ze voortgezet konden worden.
Menigeen gaf te kennen dat zijn leven nog niet af was, dat hij nog zoveel had te doen. De meesten wilden openhartig praten over de naderende laatste uren en zij waren dankbaar dat zij nu hun afweermechanismen konden loslaten. Bij sommige patiënten bleek het zinvol om later ook de echtgenoot of een familielid bij het gesprek te betrekken; pas op dat moment durfden zij de dood eerlijk onder ogen te zien. Een aantal van deze gesprekken is in dit boek opgenomen. Het laat zien hoe verschillend stervenden reageren op de mededeling dat zij niet meer op genezing mogen rekenen. Het maakt de lezer deelgenoot van hun angsten en hoopvolle verwachting. Het biedt een onverwacht inzicht in de menselijke geest en in de unieke aspecten van ons bestaan. Het boek geeft aan hoe artsen, verpleegsters, pastores en familieleden de stervende in zijn laatste levensdagen kunnen bijstaan. Bovendien zijn deze aangrijpende gesprekken een leerschool hoe men de vrees voor het eigen levenseinde kan overwinnen.