Carlos Mesters bracht eind 1975 zes dagen door in Areia Seca (letterlijk: "droog zand"), een dorp in de sertâo, de troosteloze halfwoestijn in N.O. Brazilië. Door op te schrijven wat hij zag en beleefde, geeft hij een getrouw beeld van het leven van het volk dat daar leeft in de "kelders van de mensheid".
Zich afvragend waarom alle westerse wetenschap en planning geen antwoord hebben kunnen geven op de problemen die daar- en overal in de wereld- spelen, komt hij tot ongewone, maar uiterst boeiende conclusies. Verstedelij king, geboortebeperking, armoede, ziekte, honger, de bevrijdingstheologie en vele ander zaken zet Mesters in een heel ander perspectief dan men in de gangbare literatuur gewend is. Eén ding staat daarbij voor hem centraal: niet alleen zij - de "armen" - maar ook wij - de "rijken", hebben van alles te leren.
Wat wij dan zouden kunnen leren van de bedreigde mensen in dit achtergebleven binnenland van Brazilië, beschrijft hij op een heel eenvoudige maar meeslepende wijze.