Het laatste bijbelboek is voor velen ook het meest problematische. De Apokalyps is een boek van paradoxen. Een literair meesterwerk en toch een moeilijk toegankelijke taalschepping. Een wereld-vijandige spiritualiteit en tegelijk een boodschap met een in de bijbel zelden zo uitgesproken politieke relevantie. Een boek vol rampen dat als troost is bedoeld. Een boek van geheimen, dat toch 'openbaring' heet te zijn. Een kerkboek, dat keer op keer door sekten in beslag werd en wordt genomen.
De auteur heeft geen exegetisch commentaar op het oog. Rekening houdend met de gegevens van de bijbelstudies, wil hij de vraag tegemoetkomen : Hoe kan men vandaag de Apokalyps 'gelovig' lezen (een poging, in de hedendaagse context, tot transpositie van de middeleeuwse 'lectio divina') ? Hij vertrouwt erop dat inzicht in het typische taalmedium van de Apokalyps mogelijkheden kan openen voor een hedendaags verstaan, dat kritisch de grenzen en gevaren van de apokalyptische spiritualiteit erkent, en tevens haar blijvende vruchtbaarheid.