In deze teksten worstelen vier grote gelovigen (Pascal, Newman, Kierkegaard en Teilhard de Chardin) met het lijden. Niet met de theoretische vraag naar het waarom ervan, maar met de praktische vraag hoe zij het als mens en gelovige kunnen leren dragen. Zij behandelen die vraag niet koel en verstandelijk; zij zijn met heel hun wezen, met hun angst en hun hoop, hun twijfel en hun geloof, in deze biddende teksten aanwezig. En zij richten zich met al hun literair talent tot de lezer om hem te overtuigen en hun geloof tot het zijne te maken. Zo zijn ze, ofschoon daterend, belangrijk genoeg om voor de hedendaagse mens te worden vertaald en hier samen in hun verscheidenheid aan het woord te worden gelaten.
In de vertaling werd het eigen taalgebruik van elk van hen zoveel mogelijk behouden. Want deze teksten zijn niet enkel diep, ze zijn ook bijzonder mooi.