Er is rond dit boek nogal wat sensatie ontstaan. Nog altijd wordt er gegist naar de identiteit van de schrijver. Maar wie hij ook is, hij is bepaald geen vreemdeling in de Vaticaanse wereld en algemeen wordt zijn boek dan ook het best geinformeerde van de tot nog toe verschenen verslagen over het concilie genoemd. Tijdens de verschillende zittingen waren Rynne's reportages, die eerst in het weekblad The New Yorker verschenen, verplichte lectuur voor de concilievaders die bij wilden blijven. Die lezing was voor hen overigens bepaald geen beproeving, want Rynne beschikt over een gevatte, spitse stijl, hij komt welsprekend voor zijn rnening uit en kan die op ironische wijze formuleren. Het feit dat hij partij kiest voor de ,,progressieven" zal er wel de oorzaak van zijn geweest dat de katholieke boekhandels van Rome op een gegeven dag een circulaire ontvingen waarin hun werd opgedragen dit werk van Rynne niet meer te etaleren.