Schrijver behandelt in dit boek twee onderwerpen die op het eerste gezicht niet veel met elkaar gemeen hebben. Ook de tijden waarin de gebeurtenissen zich afspelen liggen ver uiteen. In het eerste deel, waarin de val van Jeruzalem en de Babylonische gevangenschap beschreven worden, zien we profeten optreden die in de donkerste nachten de hoop op de toekomst levendig houden. In de leegte van zijn hart ontdekt de mens, door de woorden van godsgezanten, de innerlijke kracht die de Geest in hem wekt.
Het tweede deel is een commentaar op het Zonnelied en Franciscus van Assisië. Zoals in de 6e eeuw vóór Christus het Godsvolk de nacht van zijn maatschappelijke instellingen beleefde, zo beleeft een mens – ettelijke eeuwen later – de nacht van zijn bestaan. Alles lijkt verloren, leeg, totdat ook hij de in hem levende kracht ontdekt. Deze ontdekking brengt hem tot een verheven, poëtische lofzang op de scheppende, transcendente God. Wij moeten eveneens door een duistere nacht, geweld wordt aangedaan. Wanneer we ons echter richten naar de profetische tekenen die in en rondom ons waar te nemen zijn, dan zullen wij ervaren dat ook deze nacht deel uitmaakt van Gods plan met zijn volk op weg naar de toekomst.
Misschien kunnen de ervaringen die hier beschreven worden voor ons op die weg een licht zijn.